‘हर रात ओछ्यानमा मलाई पतिले राक्षस जस्तो उपभोग गर्थ्यो’

उनले सोधिन्, ‘जन्माउन सक्छ्यौ ? शरीरमा पर्याप्त रगत छ त ?’ मैले भनें, ‘सक्छु ।’ धनी परिवारकी यी मालिक्नीले मेरो जीवनको पीडा के बुझ्लिन् भन्ने लाग्थ्यो । छोरो नजन्मिउन्जेलसम्म मैले यो सब सहनुपर्थ्यो । बैंकमा पैसा जम्मा गर्ने सल्लाह र सहायता एउटा कुरा भयो तर घरपरिवारको सूक्ष्म कुराहरू उनलाई म सम्झाउन सक्दिनथिएँ । सबै कुरा चुपचाप होस् भन्ने म चाहन्थे । म गर्भवती छु भन्ने कसैले थाहा नपाओस्, मेरो शरीर परिवर्तन नहोस्, मेरो जिन्दगीको कथा सार्वजनिक नहोस् भन्ने चाहन्थें । छोरो जन्मेपछि सबै कुरा ठीक हुनेछ भन्ने मलाई विश्वास थियो । कुटपिट, रक्सी अनि ओछ्यानको त्यो घिनलाग्दो सिलसिला टुट्नेछ भन्ने मलाई विश्वास थियो । हुन पनि छोरा नै भयो । अस्पतालमा नर्स आएर छोरो भयो भनेपछि म रुन थालें । बच्चा जन्माउनका लागि मैले १० घन्टादेखि पीडा सहें र नौ महीनासम्म कमजोर शरीर पालेको थकान एक क्षणमा गायब भयो । तर कुनै कुरा परिवर्तन भएन । त्यो घिनलाग्दो सिलसिला जारी रह्यो । मेरो गल्ती के थियो ? अब त मैले छोरो जन्माइसकेको थिएँ । तर मेरा पतिलाई शैतान बन्ने बानी बसिसकेको थियो । मेरो शरीर ध्वस्त भइसकेको थियो । म फेरि गर्भवती हुँला भन्ने डरले मलाई जतिखेर पनि सताइरहन्थ्यो । एक दिन मालिक्नीले मेरो फुंग उडेको अनुहार हेरेर मलाई सोधिन्, ‘जिन्दगीमा एउटा कुरा बदल्नुप–यो भने के बदल्छौ ?’ म हाँसें । आफ्नो इच्छाका बारेमा मैले कसैसँग पनि सोचेकी थिइनँ अनि यसका बारेमा कसैलाई केही सोधेकी पनि थिइनँ । तर यो हाँसोमा उडाउने कुरा थिएन । मैले यसबारेमा खुब सोचें । एक हप्तापछि मेरो जवाफ तयार भयो । मैले भनें, ‘म अब आमा बन्न चाहदिनँ ।’ तर पतिलाई म कसरी रोक्न सक्छु भन्ने थाहा थिएन । मैले उसलाई बुझाउने प्रयास गरेको हो । तर ऊ ओछ्यानमा मलाई सताउन छोड्दैन । मेरो कमजोर शरीरको उसलाई मतलब छैन । बच्चाहरूको जिम्मेवारी उसले कहिल्यै लिएन, अनि मलाई उससित के डर । अनि मालिक्नीले भनिन्, ‘स्थायी परिवार नियोजन गर । तिमीले उसलाई राति रोक्न नसकेपनि गर्भवती हुनबाट त आफूलाई रोक्न सक्छ्यौ नि ।’ मलाई यसका बारेमा केही थाहा थिएन । केही दिन बिते । मेरा थुप्रै प्रश्नहरू थिए । मालिक्नीले उत्तर दिँदा दिँदा थाकेपछि एउटा क्लिनिकको ठेगाना दिइन् । त्यहाँ मजस्ता अन्य महिला थिए । उनीहरूबाटै मैले स्थायी परिवार नियोजनको शल्यक्रिया छिट्टै हुनेछ अनि केही गडबडी भएमा ज्यान जान पनि सक्छ ।

महीनौंसम्मको सोचविचारपछि पति र बच्चाहरूलाई झुटो बोलेर एक्लै क्लिनिक जाँदा दिमागमा डर छाइरहेको थियो । तर म थाकिसकेको थिएँ । डर पनि थियो अनि हताशा पनि । यसो गर्नु खतरनाक थियो तर कमसेकम यसपछि मेरो जिन्दगीको एक भाग मेरो नियन्त्रणमा रहने थियो । अनि मेरो अपरेसन भयो । म मरिनँ । केही दिनसम्म कमजोरी र पीडा रह्यो । तर अहिले सबै कुरा ठीक छ । दश वर्ष बितिसकेका छन् । अहिले ३२ वर्षकी भएको छु । म त्यसपछि आमा बनिनँ । मेरो पतिलाई पनि अनौठो लागेन । मेरो अपरेसन मेरो निजी कुरा हो । यो निर्णय मैले नितान्त आफ्नो लागि गरेकी थिएँ ।

दिव्या आर्यद्वारा लिखित बीबीसी हिन्दीमा हर चोइस शीर्षक शृंखलामा प्रकाशित सामग्री