मान्छे जब निरीहताको
खाल्डोमा जाकिन्छ तब ऊ
अन्धकार भ्रमको छिँडीबाट बल्ल उम्कन्छ
अनि पश्चातापको ज्वालामा जल्न थाल्छ
जबसम्म ऊ आफूलाई मजबुत ठान्छ
ऊ देख्दैन केही बिवेकका आँखाले
र डकारीरहन्छ अहमताका डकारहरू
हो ‘यसैले मान्छेले आफूभित्रका
मानवीयता, कोमलता, मनुष्यतासँग नजिकिन
एक पटक बल्ड्याङ खानै पर्छ र ‘
अहमताको छातिमा तिखो तीर लाग्नैपर्छ
तब मात्र मान्छे,आफ्नो अभिमानबाट परिचित बन्छ
र सोंच्छ, अहो१ मैले आफ्नो मनुष्य जीवनलाई किन
दुरुपयोग गरेँरु भनेर।
तर ‘ जब सही सोँच मथिंगलमा घुम्न थाल्छ
मान्छेले आफूलाई कम्जोर पाई सकेको हुन्छ
अनि आफ्नो भाग्यको हिस्साबाट धेरै थोक
गुमाई सकेको हुन्छ,
बाँकी रहन्छ त केवल पश्चाताप र आत्माग्लानी
हो यही हो मान्छेको एउटा अबैध गुण
जस्ले मान्छे त बनायो तर मान्छेको खोल ओढाएर
पशुको भन्दा कम्जोर र निरीह सोंच दियो
यसैले ‘ के मान्छे हुनुमा गर्वित हुनूरु
जस्ले जन्मको सार बुझेको हुँदैन
जब बुझ्ने समय आउँछ तब उ चुर्लुम्म
पश्चातापको रन्कि रहेको आगोमा दन्दनी
सल्कि रहेको हुन्छ,
आफ्नै अहंकार र अबुझ्पनालाई कोस्दै।
सेताेपाटी
